Ian

Ik heb m’n blog enorm verwaarloosd, maar gevoelsmatig ook weinig te schrijven gehad. We zitten hier nu bijna 2,5 jaar en voor ons is heel veel nu normaal geworden. Er valt dan ook weinig te schrijven voor m’n gevoel. Dat en het feit dat we enorm druk zijn, ik werk fulltime op de salarisadministratie van ons schoolsysteem, Tim werkt fulltime bij de brandweer en parttime op de ambulance, 3 kids waar een hoop voor geregeld moet worden, het huishouden, je kent het wel. Er blijft weinig tijd over in de dag voor dingen als het bijhouden van een blog.

Maar met een paar onverwachte dagen vrij is er ineens toch een beetje tijd over. En als er dan ook nog eens daadwerkelijk wat te melden valt, dan is een blog wel op z’n plek:). We zitten hier momenteel midden in orkaan Ian. Voor iedereen die het vooral mee krijgt door middel van het nieuws, gelukkig hebben wij niet te maken met de enorme waterstromen en stormschade zoals aan de westkust van Florida. Wat een ellende voor deze mensen.

Eind vorige week werd duidelijk dat zich een storm zou vormen die mogelijk onze kant op zou komen. Vanaf vrijdag werd duidelijk dat het mogelijk echt wel serieus kon gaan worden. Op vrijdag werk ik thuis dus in plaats van een lunch pauze ervoor gekozen voor de zekerheid vast wat water te halen. En maar goed ook, toen ik zaterdag meer wilde gaan halen waren alle schappen compleet leeg getrokken. Ik heb bij 1 supermarkt nog twee pakken flesjes water mee kunnen nemen, toen er net bijgevuld werd, waardoor we genoeg hebben in het geval van stroomstoringen etc, en via vrienden nog wat extra brood kunnen ritselen, want de winkels zijn leeg.

Over het weekend werden de voorspellingen steeds grimmiger en de eerste school sluitingen werden zondagavond bekend gemaakt. Orange County maakte op maandag bekend dat de scholen woensdag en donderdag gesloten zouden zijn, dinsdag werd vrijdag hier aan toegevoegd. Een aantal van de scholen word gebruikt als shelter voor mensen die moeten evacueren, daarnaast waren de verwachte omstandigheden te gevaarlijk om je buitenshuis te verplaatsen. De kids waren uiteraard zwaar teleurgesteld dat de scholen dicht gaan😉 (dat ze die dagen in de thanksgiving vakantie in moeten halen heb ik ze nog maar even niet verteld 🫣🤫).

Dinsdagavond de laatste voorbereidingen gedaan rondom het huis, met behulp van de nodige buren aangezien Tim werken was. De kids, met name Dean, waren er wel een beetje onrustig onder. Dus alle matrassen op papa en mama’s kamer en een logeerpartijtje deze dagen. Tim is woensdag ochtend thuisgekomen, hij was niet nodig op de kazerne. woensdag de hele dag in huis gebivakkeerd met het nieuws aan, het nodige lekkers, een filmpje hier en daar, de nodige spelletjes, etc. We zijn de dag goed doorgekomen, geen tornado warnings gehad in onze area, wel de nodige overstromingswaarschuwingen gedurende de nacht. Stroom is niet uitgevallen, alleen kabel/internet een tijdje eruit geweest. Al met al zijn we er goed doorgekomen, onze straat staat zelfs geen water, wat op veel plekken wel het geval is. Het laatste stukje moet nog komen, maar we verwachten niet dat dit nog grote problemen gaat geven.

Ian

I have been neglecting my blog enormously, but at the same time haven’t had a lot to write either. We have been here for nearly 2,5 years now, and most things are normal to us now. It feels like there is not a whole lot to share anymore. On top of that we are extremely busy, I’m working fulltime at payroll for the public school system, Tim is working fulltime as a firefighter and parttime as an EMT, add 3 kids to that that need a lot of things arranged, house hold chores, you know the drill. Not a lot of time is left for things like writing a blog.

With a few unexpected days off I have some spare time. And seeing I actually have

something to talk about now, I figured it was time to write another blog. We are currently in the middle of hurricane Ian. For everybody mainly getting their information from tv and news, thankfully we don’t have the extreme flooding and damages like they are experiencing on the west coast of Florida. My heart goes out to the people who are living in that area.

Late last week it became clear a storm might be forming that could possibly effect Florida. Friday the news reports became more serious. I work from home on Friday and decided instead of taking a lunch break, to go to the store and stock up on some water. Good thing I did, because when I tried to buy more on Saturday the stores were empty. I was lucky to buy 2 more packs of bottled water when they were restocking in 1 of the stores when I came in, so we had enough in case of power outages etc, and friends found us some more bread, but the stores are empty.

Over the weekend the storm forecast became more worrisome, and Sunday evening the first school systems announced closures starting Wednesday. Orange County public schools announced school closure for Wednesday and Thursday on Monday, on Tuesday they added Friday to that. Some schools are being used as shelters for people who need to evacuate, and the circumstances were expected to be too bad to be leaving your house. As expected the kids were very upset about a few extra days off;) (I haven’t had the heart to tell them they will have to make up those days during thanksgiving break 😅🫣).

On Tuesday night I made the final preparations, with a lot of help from the neighbors since Tim was working. The kids, especially dean, were a little anxious, so we’ve put all the mattresses in mom and daddy’s room and are have a major slumber party. Thankfully they didn’t need Tim at the fire station so he came home on Wednesday morning. Wednesday we just stayed in the house, watching the news, having a lot of snacks, watching movies, playing games, etc. We’ve made it through the day/night alright, no tornado warnings for our area, just a lot of flush flood warnings during the night. We didn’t koos power, only the cable/internet was out for a while. We have had no major issues thankfully, there is not even water in our street as a lot of places have. We are still waiting for the final bit, but I don’t expect anything too crazy anymore.

Anderhalf jaar verder

Oh my, anderhalf jaar. Zolang zijn we intussen hier. Ongelofelijk hoe snel de tijd is gegaan. De afgelopen maanden is het ontzettend druk geweest aan deze kant van de oceaan, vandaar de lange radio stilte. Tim is in deze periode gestart met de opleiding tot brandweerman en heeft komende week de laatste examens alweer staan. Ruim 3 maanden lang iedere dag naar Daytona op en neer (dat is een uur tot anderhalf uur rijden vanaf ons). En daarnaast in het weekend aan het werk op de ambulance als EMT. Oftewel een heel erg druk, bijzonder zwaar programma. Gelukkig besloten Tims ouders dat de grenzen al te lang op slot zaten en zijn zij in juni naar Aruba gereisd om daar twee weken uit te zingen tot de door mochten reizen naar Florida. Want de USA zou de USA niet zijn als de regels rondom de travelban niet ontzettend krom zouden zijn en er slechts ‘enkele’ landen een inreisverbod hadden. Maar tegelijk dus ook een geluk want het was de Maas in de wet waardoor ze toch deze kant op konden komen. Wat echt een geschenk uit de hemel was, zowel vanwege het emotionele aspect van eindelijk mensen kunnen verwelkomen als om ons te helpen in het gekkenhuis met school, werk etc.

Gelukkig werd voordat opa en oma naar huis gingen bekend gemaakt dat de travelban per 8 november opgeheven zou worden, zij het met enkele regels/restricties. Oftewel oma is in totaal wel 3,5 week weggeweest om vervolgens weer terug te komen. En intussen is gisteren ook mijn beste vriendinnetje aangekomen voor een bezoek. Je kunt je niet voorstellen hoe heerlijk het is dat dat gewoon weer kan. Ik realiseer me heel goed dat ik veel mensen die ik mis nog niet op korte termijn in real life zal zien maar het feit dat het eindelijk weer een optie is, is al zo fijn. Dat voelt toch echt anders, helemaal nu er ook daadwerkelijk mensen deze kant op komen❤️. Ook voor de kindjes is dit een hele fijne ontwikkeling. Ondanks dat ze het echt heel goed doen hier en hun draai goed gevonden hebben (los van de sporadische ik wil terug naar Nederland… wat feitelijk onmogelijk is aangezien de kids doen alsof ze bevriezen als het kwik onder de 25 graden daalt), zie je toch dat ze nog even extra opbloeien met oma (en opa) hier.

Voor mij op werkgebied is er ook het een en ander veranderd. Ik begin het eerste jaar natuurlijk als thuis blijf moeder. Toen Tim zijn draai niet kon vinden in zijn werk, ben ik gestart met een baan in de gehandicaptenzorg, wat niet echt een succes was 😅. Intussen ook alweer een nieuwe baan gevonden als lifeguard bij Disney (wat wel een heel groot succes is). Tim gaat vanaf begin december een 24-uur rotatie in op de ambulance en hopelijk snel aan de gang bij de brandweer. Het begint nu wel echt dichtbij te komen, het moment dat we de vlag uit kunnen hangen omdat we het eindelijk voor elkaar gebokst hebben hier.

A year and a half down the road

Oh my, a year and a half. That’s how long we have been here now. Unbelievable how time has flown by. The past couple of months have been absolutely crazy, hence the radio silence from this side of the ocean. Tim has started his training to become a firefighter this past couple of months and is down to his final exams this week. He has been driving up and down to Daytona every day for over 3 months (an hour/hour and a half drive from us). On top of that he has been working as an EMT on the weekends. It has been a very busy and very intense couple of months for him. Luckily Tim’s parents decided that the borders of the USA had been closed too long and they decided to travel to Aruba, to stay there for 2 weeks, and then travel on to Florida. Because the USA wouldn’t be the USA if the rules regarding the travel ban would actually make sense, instead of a ban of just a select group of country’s. But it worked out for us since it gave Tims parent the chance to come over, even with the Netherlands being denied entrance. And it truly has been a blessing to have them over, to finally being able to welcome people to our home, but also because of all their help during the crazy times where we are currently in.

Thankfully the USA announced the end of the travelban right before grandpa en grandma had to leave. With some rules and restrictions the borders have reopened November 8th. Which means grandma left us for a whole 3,5 weeks before coming back again. And yesterday my best friend arrived to spend some time here with us. This is such an amazing feeling. I realize that I won’t see most people I really mis in real life soon. But it just feels different knowing that the option is there, even if it’s not happening right now. And it feels even better with some people actually coming over❤️. For the kids this has been so positive as well. They are doing really well here and seem to have settled pretty well (apart from the occasional I want to go back to the Netherlands… which is basically impossible since they complain to be freezing when the temperature drops bellow 80), but they still blossomed with the arrival of grandma and grandpa.

For me a lot has changed the past couple of months as well. I started our time here as a stay at home mom. When Tim couldn’t adjust to his work I decided to start working in mental/behavioral healthcare, which was an interesting yet not great experience😅. In the mean time I found a different job as a lifeguard at Walt Disney world (which has been absolutely amazing). Tim will start working in a 24 hour rotation as an EMT in December and will hopefully find a job as a firefighter soon. The moment we can finally say ‘we did it’ seems to be around the corner.

Ons eerste ‘residentaversary’

19 mei 2020, wat klinkt het ongelofelijk lang en tegelijkertijd zo kort geleden. De dag dat we afscheid hebben genomen van iedereen en met 5 koffers en een zooi handbagage het vliegtuig instapten. De dag dat we verrast werden op het parkeerterrein van de gamma, de veiligste optie met het oog op COVID-19, waar bijna alle mensen die we onwijs lief hebben zich verzameld hadden om ons een warm afscheid te geven, maar toch onze wens van zo min mogelijk mensen op Schiphol te respecteren. De tranen toen het afscheid toch echt daar was, de kids die het heel zwaar hadden door een keus die wij voor ons gezin gemaakt hebben en vooral het niet weten wanneer we iedereen weer zouden zien. Wie had ooit bedacht dat we een jaar verder zouden zijn en nog bijna niemand uit Nederland hier hadden mogen ontvangen? En hoewel de geruchten er zijn dat de travel ban voor Europa eerdaags opgeheven gaat worden, de officiële instanties houden zich nog erg stil over of en wanneer dit zal gaan gebeuren.

We hadden een jaar geleden echt niet bedacht dat we dit alleen, als gezin zouden gaan doen. Mijn schoonmoeder zou immers meereizen. Of ons achterna reizen. Ze zou ons helpen opstarten, helpen met de kids zodat wij hier alles op konden starten. Natuurlijk zouden we dit avontuur als gezin aangaan, maar een beetje hulp is nooit verkeerd. Maar intussen zijn we dus een jaar onderweg, zonder hulp, en hebben we ons prima staande weten te houden. Ook wel weer een hele mooie ervaring waar we erg trots op zijn:). Alhoewel dat zonder hulp is niet helemaal waar. We hebben onwijs veel steun gehad van lieve Nederlandse vrienden/familie hier in Florida, buren waar we altijd terecht kunnen en intussen hebben we ook fijne vriendschappen opgebouwd. En beeldbellen met familie en vriendin in Nederland, om gezellig bij te kletsen, of even een lekker potje te janken. Iedereen die zich aangesproken voelt, bedankt!

19 mei 2020-19 mei 2021, een jaar waarin zo ontzettend veel gebeurd is, waarin we zo ontzettend hard gewerkt hebben, veel tranen hebben gelaten maar vooral ook onwijs hebben genoten en gelachen met elkaar. De kinderen die ontzettend gegroeid zijn, zowel fysiek als emotioneel. Dean die moeite begint te krijgen met omschakelen van Engels naar Nederlands, terwijl ze amper 10 woorden Engels spraken toen we vertrokken. Jesse die door de taalachterstand begon met een achterstand op school en intussen op het niveau zit van de rest van de klas en helemaal klaar is voor first grade komend schooljaar. Riley die, geheel op haar eigen tempo, zich ontwikkelt en volop aan het ontwikkelen is. Tim die keihard gewerkt heeft en nu bijna de EMT training (soort ambulance chauffeur) afgerond heeft en als alles meezit in augustus op de fire academy kan beginnen. En ik ineens een baan heb weten te vinden in een voor mij erg bekend vakgebied, waarvoor ik de interne training net afgerond heb en maandag echt mag gaan starten. We zijn er nog niet maar langzaam lijken de puzzelstukjes op hun plek te vallen en krijgen we (ik;)) het vertrouwen dat het ons misschien toch echt wel gaat lukken:). Het eerste jaar zit erop, op naar ons 2e residentaversary!

Our first ‘residentaversary’

May 19 2020, it sounds so long ago and yet so recent. The day we said goodbye to everybody and got on a plane with no more than 5 suitcases and a lot of cabin luggage. The day we were surprised to find that so many of our loved ones had gathered at a big parking lot of big DIY store, the safest environment because of Covid-19, to wave us off but still respecting our wishes to have the least amount of people at the airport as possible. The tears when it really was time to say goodbye, the boys who were really struggling because of this big decision we had made for our family and most off all the not knowing as to when we would see everyone again. Who would have tonight that a year later, we still haven’t been able to receive family here in the USA? And even though the rumors are persistent that the travel ban for Europe could be lifted at any moment, official channels are remaining awfully silent as to if and when this might happen.

A year ago, we never thought we would do this alone as a family. My mother in law was supposed to travel with us, or come as soon as possible. To help us get settled, help out with the kids while we were getting things going over here. Of course we were going into this adventure as a family but a little help was really welcome. And now we are a year into this adventure without any help, and we have managed better than expected. We are still standing. And we are proud of that:). However, I am lying we didn’t have any help. We have had a lot of support from our Dutch friends/family who already lived in Orlando, we have great neighbors we can really count on and webpage made some really great friends the past year. And of course the numerous face time calls with friend and family, just to catch up or cry to when needed. To everybody who has been there for us, thank you guys so much!

May 19 2020-may 19 2021, a year in which so much has happened, we have worked incredibly hard, we have shed a lot of tears but also enjoyed our time and laughed a lot as a family. The kids that have grown so much, both physically as emotionally. Dean who is beginning to have trouble switching back from English to Dutch, when he hardly knew 10 English words when we first arrived. Jesse who was really behind in school because he didn’t speak English and is now at the exact level his classmates are and ready to go to first grade next school year. Riley who is developing so much, doing so at her own pace and really exploring the world now. Tim who has worked extremely hard the last year and is now almost done with his EMT training, and, if everything goes well, will start the fire academy in august. And me, finally managing to find a job, a job I’m actually familiar with, of which I completed the training and will actually start working next week. We are not there yet, but slowly the puzzle pieces seem to fall in place and we (I;)) am starting to have faith we might actually be able to pull this off:). We have made it through our first year, on our way to our second residentaversary!

Het is even loodzwaar

De afgelopen 2 jaar heb ik geprobeerd jullie mee te nemen op onze reis, ons grote avontuur. Ik heb verteld wat we mee maken, waar we tegen aan lopen en de enorme bult aan regelzaken die komen kijken bij het emigreren naar de andere kant van de wereld. Over het algemeen heb ik dat gedaan met een hele positieve insteek (althans dat denk ik😅) en vol optimisme. We zijn nu ruim 9 maanden onderweg, en naast dat we nog steeds vol optimisme onze schouders eronder steken, is het ook echt met momenten loodzwaar. Dat wisten we van te voren, we gaan keihard moeten werken, het gaat echt niet makkelijk worden, maar we kunnen dit en we gaan er voor. Dat gevoel is echt niet weg, maar jemig wat is het soms moeilijk. En ergens wil ik jullie ook in dit stukje meenemen, want hoe je het ook went of keert, dit is de keiharde realiteit en ook die hoort er bij. Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog ging schrijven want het voelt een stuk kwetsbaarder dan mijn optimistische ‘schouders eronder en gaan’ berichten. Maar om een goed en eerlijk beeld te schetsen van wat er bij emigratie komt kijken hoort dit er wel bij. Hier gaan we dan.

We begonnen onze periode hier erg goed. Tim vond snel werk, en ook al verdiende dat niet genoeg op dat moment was het prima. Het leek wat dat betreft heel voortvarend te verlopen. Sindsdien hebben we helaas meer dingen gehad die heel moeizaam lopen dan dingen die zowaar in 1 keer lukken. Tim is de eeuwige optimist, ik heb daar wat meer moeite mee. Ik ben een enorme controlefreak en laat ik dat nou echt niet hebben in deze situatie. Hoe goed we het ook proberen, we zijn voor veel dingen afhankelijk van anderen en van processen. Wij kunnen de stappen zetten die gedaan moeten worden en dan is het afwachten. Achteraan bellen en nogmaals afwachten. Na iedere tegenslag weer overeind krabbelen, schouders er weer onder en weer vol goede moed door. De stress begint mij intussen wel enigszins op te breken, en het missen van alle mensen die we ‘achter gelaten hebben’, en ik heb in mijn hoofd de afgelopen maanden dan ook al een aantal keer de tickets terug naar Nederland geboekt. Van harte gewenst naar bed te gaan en een jaar geleden wakker te worden en deze waanzin een halt toe te roepen. Om vervolgens de dag erna weer heerlijk in het zonnetje naar mijn in t-shirt en korte broek spelende kinderen te kijken wetende dat er in Nederland 20 cm sneeuw gevallen is;), en weer intens te genieten van het Florida waar we verliefd op zijn. We wisten echt dat het zwaar zou zijn, ik denk dat we positief maar redelijk realistisch deze kant op gingen. Maar het valt soms echt vies tegen. We zitten nu op een kantelpunt. Het gaat ons nu echt lukken of we gaan een ontzettend moeilijke beslissing moeten nemen. We zijn hier nog en we redden het nog, maar het wordt wel tijd dat het geluk een beetje onze kant op komt.

Voor nu hebben we in ieder geval besloten dat Tim stopt bij de Mac. De werksfeer is echt vreselijk en aangezien Tim zich op de brandweer wil focussen inclusief alle opleiding die er nog bij komt kijken doen we er slimmer aan om beide eten te gaan bezorgen. Dat haalt hetzelfde inkomen op, kunnen we beide doen en is heel flexibel waardoor Tim meer tijd over houdt om te studeren en zijn certificaten te halen. Een risico maar vooralsnog lijkt het te werken.

Ik weet dat we wel eens te optimistisch overkomen, wellicht zelfs wat naïef. Dat zijn we zeker niet, integendeel, maar dat eeuwige optimisme hebben we nodig om het hier uiteindelijk voor elkaar te boksen. Als we zelf niet meer geloven dat het ons gaat lukken, kunnen we beter de handdoek in de ring gooien en terug gaan. Op dat punt zijn we (gelukkig) nog niet, ondanks de dipjes, de stress en vele tegenslagen lukt het ons iedere keer nog om ons plan aan te passen, onze schouders eronder te zetten en weer door te vechten. Want vechten is het, iedere dag weer, om onze droom uit te laten komen. Maar toch genieten we ook, zijn er vele mooie momenten en ook echt dingen waar we als gezin ontzettend trots op kunnen zijn. Maar wat zal ik blij zijn als ik in de nabije toekomst een blog kan schrijven van 3 woorden: WE DID IT! Hopelijk volgt deze blog snel;)

It is so hard right now

The past 2 years I have tried to include you in our journey, following our big dream. I have shared our experiences, the challenges we face and the enormous amount of things you need to take care of when you immigrate to the other side of their world. In general I tried to do this with a positive approach and optimism. Right now we have been here for over 9 months, and even though we keep fighting and give it our all to make it work, it is extremely hard sometimes. We knew form the start it would be very hard, we would have to work like crazy to make it, that it wouldn’t be easy. But we can do this and we are going to fight to make it work. That feeling is still there but gosh it’s tough sometimes. And a part of me wants to share this part with you, because no matter how you look at it, this is part of the journey. I have doubted for a while if I was going to write this blog, because it feels more vulnerable than writing my usual optimistic ‘let’s do this’ blogs. But if I want to write a good and complete blog on the experience of immigration this is part of it and should be paid attention to. So here we go.

We started our time in the USA quite good. Tim managed to find a job relatively quickly, so it seemed we were of to a good start. We didn’t make enough money but it was okay at that time. Unfortunately since than we have had more challenges and things that go wrong than things that go right or smoothly. Tim is the everlasting optimist, but for me it is tough. I am a major controlefreak and I have zero control on this situation. No matter how hard we try and how hard we work, a lot of things are managed by other people and there are processes we don’t have control over. The only thing we can do is do our part and wait. Call to check up on things and then wait again. Getting back on our feet after every setback, regain ourselves and keep fighting. It has been very stressful and it’s starting to get to me. Both the stress, missing a lot of people terribly, and I have thought about buying tickets and fly back so many times the past few months. Wishing I could go to sleep and waking up a year ago to put a stop to our plans. And than, the next day, sitting in the sun watching my kids play outside in the sun in t-shirt and shorts knowing 10 inches of snow have fallen in the Netherlands;), simply enjoying being in florida, the place we fell in love with so many years ago, it’s worth it again. We knew it was going to be hard, I believe we started this journey optimistic yet realistic. But it is so much harder than we could have imagined sometimes. We are at a crossroad now. Either our luck will change and we will succeed or we have a very difficult decision ahead of us. We are still here, for now we can manage, but it’s about time the tides turn and a little luck comes our way.

For now we have decided that Tim is going to quit at Macdonald’s. The work environment is awful and since Tim is fully focusing on becoming a firefighter now and has a lot of training to do and courses to follow, we think it’s smarter to both be delivering food for now. It basically earns the same income we had now, but gives us more flexibility because we can both do it, we plan our own hours. This gives Tim more time to studie and hopefully enables him to get his certificates fast. It’s a risk but at the moment it seems to work..

I know we might come across as a little over confident sometimes, to optimistic, naive maybe. We definitely are not, on the contrary, but we need to be this optimistic to make it work. To rise to the challenges we are facing. If we stop believing we can do this, we better call it quits, pack our stuff and go back to the Netherlands. Thankfully we are not there yet, despite of the hard times, the stress and setbacks, we still manage to adjust our plans, and to keep fighting. Because we are fighting, every single day, to make our dream come true. And we still enjoy being here, we have so many great times here and there have been so many things we achieved as a family we are really proud of. But honestly, I will be so happy if, in the near future, I am able to write a 3 word blog: WE DID IT! And hopefully I get to write that blog soon;)

En zo leer je steeds wat nieuws

Een drukke maand ligt achter ons. De nodige feestdagen goed doorgekomen (hier nog meer dan in Nederland met thanksgiving in november), Tim is gestart met zijn nieuwe baan, en het uitzoeken van zorgverzekeringen hier. En dat laatste is bijzonder ingewikkeld en vooral erg vervelend. Je kunt hier niet zoals in Nederland alle prijzen online bekijken, je moet een quote aanvragen. En het moment dat je dat doet begint de ellende, en staat je telefoon roodgloeiend met insurance agents die maar al te graag een verzekering voor je afsluiten. Ik ben letterlijk weken bezig geweest en heb uiteindelijk een betaalbare verzekering kunnen vinden. Weliswaar met flinke restricties op wat je vergoed krijgt en met een vrij hoge eigen bijdrage maar soit. We zijn verzekerd en voor nu doen we het er mee. Zoals het er nu uitziet komen de kinderen in aanmerking voor een gratis of in ieder geval hele goedkope verzekering waarbij alles vergoed wordt door ons huidige inkomen, dus dat zou mooi zijn. Maar wat je hoort over Amerika is absoluut waar, wil je echt een goede dekking hebben dan betaal je de hoofdprijs (denk voor een gezin aan minimaal 900 dollar per maand, en dan verschilt het of je wel of geen eigen bijdrage hebt en hoe hoog deze is aan de hand van je medische voorgeschiedenis). Wij konden ook kiezen voor een systeem met een soort zorgtoeslag maar daar kwam ik helemaal niet meer uit dus voor nu moet dit maar voldoen:).

Werk vinden is mij tot op heden nog niet gelukt. Ik heb me daarom maar aangemeld bij een aantal bezorgdiensten. Sommige doen heel moeilijk omdat ik nog geen jaar een Amerikaans rijbewijs heb (dat ik al 15 jaar een Nederlands rijbewijs heb is niet relevant, het systeem in Amerika levert ook veel betere bestuurders op dan het Nederlandse systeem *sarcasme uit*). Maar gelukkig zijn er meerdere bedrijven en ben ik vorige week begonnen met rijden. Het is bepaald geen vetpot, minimum loon hou je niet over, maar het is tenminste iets aan extra inkomen en groot voordeel is dat ik helemaal zelf kan bepalen wanneer ik op pad ga, en dus niet afhankelijk ben van opvang. Ik blijf op zoek naar wat beters maar voor nu brengt dit hopelijk wat extra inkomsten op.

Met de kids gaat het gelukkig goed, al heeft met name de middelste (4 jaar) wel vaak last van heimwee. gelukkig zijn ze kunnen starten met zwemles en daar zijn ze beide erg blij mee. De jongste is net 2 geworden en hobbelt vrolijk mee. Wel merken we dat ze moeite heeft met praten door de tweetalige opvoeding. Thuis praten we Nederlands maar buitenshuis is het toch overwegend Engels. Riley praat daardoor nog bijna niet en we hebben nu een doorverwijzing gehad voor een spraak evaluatie. Wellicht dat Riley een beetje extra ondersteuning nodig gaat hebben om tot praten te komen. Communiceren doet ze volop, dit temperamentvolle dametje weet heel goed duidelijk te maken wat ze wil en vooral ook wat ze niet wil, daar heeft ze absoluut geen woorden voor nodig 😅.

We keep learning new things every day

We have had quite a busy month. We survived the many holidays (including one more than we knowing the Netherlands, thanksgiving), Tim started his new job and I have been busy with figuring out different health insurance options. Especially that last one is a complicated and mainly a quite annoying thing. You can’t just look up different insurances and prices online like we do in the Netherlands. You have to sign up for quotes and that’s where the misery starts. From that moment on your phone goes into overtime with al the insurance agents that are calling you and are more than happy to sell you health insurance. I have spend weeks trying to sort out all the different options yogins insurance we could actually afford, and I managed to find one. It’s not perfect, we have a high deductible and are very limited in what is covered but it just has to do for now. It looks as though the kids are eligible for free or at least very cheap insurance based on our income that covers a lot more, so I’m trying to sort that out right now. But everything you hear about American health insurance is true, it is expensive. If you want everything covered, you better pay (900 dollars for a family of 5 easily, and it’s based on your health what is covered and if and how your deductible will be). We also qualified for a marketplace insurance where a part of your premium is covered by the state but that was even more complicated and confusing so I decided to make do with our current insurance for now:).

I haven’t been able to find a job yet. That’s why I signed up to do some food delivery. Some companies are being really stubborn because I only recieved my Florida license a few months ago (that I have been driving with a valid license for 15 years in the Netherlands is not relevant of course, because the American system for getting your license makes way better drivers that the Dutch way *sarcasm off*). But luckily there are a lot of different delivery companies so I stared driving for one of them a few weeks back. It doesn’t earn a lot of money, it is less than minimum wage, but at least it is a little bit of extra income. And a big benefit is I am completely free to decide when I am driving so I we don’t need any daycare or sitter for the kids. I will keep me eyes open for something else but for now I can hopefully generate a little extra income.

The kids are still doing fine, but especially our second son I homesick sometimes. Luckily they were able to start swimming lessons and they are botje really happy about that. Our youngest just turned 2 and is going with the flow. We do however notice that her speech is developing a little slow. It’s not surprising since she is being raised bilingual. At home we speek Dutch with her but outside it is mostly English. Riley hardly says anything yet so the pediatricians has referred her for a speech evaluation. Riley just might need a little help in order to learn how to speek better. At least communicating isn’t a problem, she knows exactly how to make very clear what she does and especially what she does not want, she doesn’t need speech for that speech for that😅

(Hoog) tijd voor een update

Ik weet het, ik weet het. Ik heb m’n blog verwaarloosd😳. Als je berichtjes begint te krijgen van mensen met de vraag of je nog wel blogt omdat ze geen meldingen meer krijgen, is het echt te lang geleden (schaam schaam).

Het probleem is, dat ik niet zo heel goed weet wat ik moet schrijven, want aan de ene kant gebeurd er een hoop, aan de andere kant voelt het voor ons al weer zo normaal dat het amper het melden waard lijkt. Ik ga dus nu maar gewoon schrijven hoe het er nu uitziet.

Ondertussen zijn we ruim een half jaar hier. Echt niet te bevatten hoe snel de tijd gaat. En we hadden ook nooit verwacht dat na een half jaar nog steeds geen mogelijkheid zou zijn voor familie om hier te komen. Dus het was extra bijzonder dat mijn oom, die voor zijn werk nu een aantal keer toestemming gehad heeft om naar de USA te reizen, besloot op de terugweg een tussenstop te maken in Orlando en een nachtje te blijven. Het was zo fijn om familie over de vloer te hebben, te laten zien hoe wij hier wonen en het hier doen. Het was dan ook heel gezellig en het afscheid vervolgens best even zwaar. De buurvrouw (Braziliaanse) waarschuwde me al, dit is een paar dagen heel moeilijk en blijft iedere keer weer moeilijk, afscheid nemen van familie. Maar ondanks dat had ik het echt niet willen missen.

Tegelijk is tim druk bezig met zoeken naar ander werk. We zijn ontzettend dankbaar voor de baan die tim kreeg bij Freshfield Farms, dat heeft enorm geholpen, maar het loon is simpelweg niet toereikend om een gezin te onderhouden en er is weinig perspectief om door te groeien. Voorkeur heeft de brandweer, al is dat nog lastig aangezien zijn papieren anders zijn dan de certificaten hier. Desondanks is hij wel een sollicitatie procedure ingegaan en proberen we zijn certificaten om te laten zetten naar Amerikaanse certificaten. Maar ook dat gaat op z’n Amerikaans, en heeft veel tijd nodig. We verwachten dan ook niet zo veel van deze sollicitatie ronde, maar we blijven het proberen. Wel werd tim gebeld door MacDonald voor een traineeship tot manager bij hun. Hoewel dat in eerste instantie niet voor veel meer inkomen gaat zorgen, is er daarmee wel het perspectief dat zodra de traineeship klaar is, tim wel meer loon zal gaan krijgen, zeker wanneer hij zijn eigen store krijgt. Een mooie stap vooruit dus. Vanaf 14 december gaat hij beginnen.

Ik heb intussen wonder boven wonder m’n social security number mogen ontvangen, maar werk vinden is nog wel lastig. Tim werkt natuurlijk weekenden en met het oog op opvang voor de kinderen is het niet handig als ik ook weekenden werk, of althans niet dezelfde tijden. Maar juist nu zoeken ze mensen die in ieder geval weekenden beschikbaar zijn. En ik heb nog geen werkverleden in de USA dus dat werkt ook niet echt mee. Ik vul mijn dagen dus nog fijn met het zorgen voor de kids en het huishouden, enquêtes invullen en sinds kort met plasma doneren, goed voor anderen en wat hier ook nog eens een leuk zakcentje oplevert, win-win dus:). Met het nieuwe werk van tim hebben we in ieder geval weer goede hoop dat we het gaan redden hier, time will tell of dat inderdaad het geval is.

It really is time for an update

I know, I know, an update is way overdue. When you start receiving messages of people asking you if you are still blogging because they didn’t get messages of updates, you know you have been neglecting your blog too long (whoops).

The problem is, I’m not to sure what to wright about. Because a lot has been happening lately, but at the same time we are so used to it now, that it hardly seems worth mentioning it. So I have decided just to tell you guys what our lives look like now.

We have been living here for 6 months now. Unbelievable how quickly this time has flown by. And we sure didn’t expect we still wouldn’t be able to welcoming family to our house. Which makes it even more special my uncle, who gets permission to travel to the USA for his job, decided to make a pit stop in Orlando on his way back to the Netherlands to pay us a visit and stay the night. It was so nice to be able to show someone around, show him how we lived and how we are doing here. we had a great time, saying goodbye was really tough. Our neighbour (who is Brazilian) warned me it would be hard for a few days, and it would be hard every single time someone comes to visit and has to leave again. But inspite of this we wouldn’t have wanted to miss this experience.

Last few weeks tim has been really busy looking for a different job. we are really grateful tim managed to find a job so quickly and Freshfield Farms giving him a chance, that really helped our first months here. But te pay simply doesn’t support a family of 5 and it doesn’t seem very likely to improve quickly. Tim is hoping to become a firefighter here, but it’s a little difficult since the certificates here are different from the Dutch certificates. He did apply and is still in the running, and in the meantime tim is trying to see if he qualifies for an American verticale based on his Dutch ones. But it’s taking some time, so we are joy to hopeful Tim will be able to start as a firefighter anytime soon. But we will keep on trying. Tim did however get a call by McDonald’s to start a traineeship to become a manager. Even though his income won’t increase at first, it will once he finishes his traineeship, especially when he gets his own store. So that’s a nice step in the right direction. He starts his new job December 14th.

I didn’t expect it, but I have actually received my social security card. still finding a job is hard. Because tim works weekends, and getting care for the kids is more difficult on the weekend, I can only work around tims schedule. And especially now they are looking for people who can work weekends, so that makes things more difficult. Apart from that I have no previous working experience in the USA so that doesn’t help too much either. So for now I’m still focusing on taking care of the kids, our household, filling out surveys and I recently started donating plasma. Its a good thing to do, and they actually pay you for it, so win-win I’d say. With tims new job we at least have good hopes we are going to be able to make it here, time will tell if that’s actually the case :).

Al bijna 5 maanden onderweg..

.. en hoog tijd voor een update. Intussen zijn er weer wat stappen gezet, jullie geloven het nooit maaaaaaar: ik heb zowaar mijn rijbewijs in huis. Ik had maar weer een afspraak gepland bij de DMV omdat ik na 2 weken nog niets wijzer was, bleek dat ze me geprobeerd hadden te bellen (inderdaad een gemiste oproep gehad) en ze gemaild hadden (lang leve de spam functie;) ), maar ze hadden het voor elkaar. Puntje bij paaltje lukte het toen ik er was weer niet, maar ik kreeg een uitdraai mee van mijn rijbewijs en zou het echte rijbewijs via de post krijgen. En zowaar, binnen een week had ik hem binnen. Ik ben eindelijk officieel inwoner van Florida 🥳.

Het volgende irritatie puntje: het verkrijgen van een social security number. Na weken van bellen voor een afspraak, waarbij ik iedere keer hetzelfde riedeltje te horen kreeg (wanneer je een baan hebt en je er dus echt 1 nodig hebt kunnen we een afspraak plannen), is het me eindelijk gelukt. Met een beetje overdrijven kom je hier een heel eind heb ik intussen geleerd, en dat heb ik in mijn voordeel kunnen gebruiken. Eind oktober heb ik dan eindelijk de afspraak staan voor het aanvragen van een social security number, op naar werk.

De play date van Dean is helaas niet doorgegaan. We waren netjes op de afgesproken tijd op de afgesproken plek, het vriendje van Dean en z’n moeder waren helaas in geen velden of wegen te bekennen. Ik moet bekennen dat ik ook niet meer gecheckt heb van te voren of de afspraak nog doorging, leermomentje voor de toekomst. Helaas krijg ik ook geen reactie op een berichtje wat ik vervolgens nog gestuurd heb, erg jammer want voor Dean was het wel een teleurstelling. Gelukkig hadden we Riley meegenomen en vond zij het helemaal niet erg om de rol van speelkameraadje over te nemen, dus ze hebben zich goed vermaakt, maar jammer was het wel.

De komende weken worden drukke weken. Halloween staat voor de deur, in de buurt is al aardig versierd bij een aantal huizen. Het is even de vraag hoe Halloween gevierd gaat worden dit jaar, maar de costumes en wat kleine decoraties zijn binnen. Hopelijk kunnen we Corona proof ‘trick or treat’en.

En nog een grote ontwikkeling, onze lieve poezenvriendjes kom eindelijk deze kant op. Helaas is de enige optie Miami, dus het wordt een beste reis voor ze, en ook voor Tim want die mag ze ophalen, maar we zijn allemaal erg blij dat ze deze kant op komen. Ze zitten nu al 5 maanden in een super fijn gezin, waar ze de beste verzorging, liefde en aandacht krijgen, waar we onwijs dankbaar voor zijn. Voor hen wordt het afscheid nemen steeds lastiger, dus na overleg de keus gemaakt een transportbedrijf gespecialiseerd in (huis)dieren transport in te schakelen. We hadden gehoopt dat de situatie intussen wat positiever zou zijn en familie ze mee konden nemen, maar helaas zit dat er voorlopig nog niet in. Op naar plan b. Dus nu snel alles klaarmaken en regelen, over 2 weken zijn ze hier❤️.

Almost 5 months here…

.. and it’s about time I give you guys an update. We have made some progress the past couple of weeks. You’re not going to believe this but…. I finally received my drivers license. I had plannen another appointment at the DMV since I hadn’t heard back from them for 2 weeks. Apparently they did try to call me (I did have a missed call the week before but no way to return the call), and they emailed me (hooray for spamfilters;) ), but they managed to get me a drivers license number. Unfortunately when they tried to make my license something went wrong again but this time they could give me a piece of paper with my drivers license details on it and I was supposed to get my actual drivers license over the mail. Believe it or not, I actually got it over the mail within a week. I am now officially a Florida resident🥳.

Next big frustration: applying for a social security number. Inhale been calling the office for weeks to try and make an appointment and got the same response every single time (once you have a job offer and you actually need the number, than we will schedule a appointment). But I did it. One thing I learned the past months is that a little bit of exaggerating can get you a long way, and I used that to my advantage. I finally got an appointment for the end of October, let’s go find a job.

Deans play date unfortunately didn’t work out. We were at the place were we where supposed to meet at the scheduled time, but his friend and his mother were no where to be found. I must admit I didn’t think to check if we were till on for that day, I learned my lesson. Unfortunately I didn’t receive a reply to the text I send later, which is a sad because Dean was really disappointed. Luckily we brought Riley to the play date, and she was more than willing to take on the rol of play buddy, so they enjoyed themselves, but it was disappointing.

We have got some busy weeks coming up. Halloween is around the corner, more and more houses in the neighborhood are setting up their decorations. We’re nor sure yet how Halloween will be celebrated this year, but we have costumes for the boys and bought some small decorations. Hopefully we can go trick or treating, taking covid into consideration.

One more big event is coming up for us. Our 2 cats are finally coming our way. It will be quite the trip, since Miami is our best option, which means a long trip for them and a long drive for Tim, who will pick them up in Miami. But we are all really excited about the cats coming. The past 5 months they have been living in a loving home, with people who took the beat care of them, with lots of love, hugs and attention. We are super grateful for that. Having to say goodbye is getting harder on them, so we have decided that the time has come to arrange a company specialized in pet transport to bring them to the USA. We had hoped that the situation had gotten somewhat better by now, and family would be able to come here and take them with them, but that is not likely to happen anytime soon. So it’s time for plan b. Let’s get everything ready for them, they will be here in just 2 weeks❤️.

Socializing

Want daar lag deze week aardig de nadruk op:). Zoals ik mijn vorige blog al aangaf word ik steeds vaker aangesproken of op fb benaderd door andere moeders. Erg leuk, en met 1 van hen had ik afgesproken in de speeltuin achter de school. Zij waren wat later maar gelukkig waren er nog andere kinderen met een ouder in de speeltuin, dus de kids hebben heerlijk gespeeld en mama heeft even heerlijk over koetjes en kalfjes kunnen kletsen. Degene met wie ik afgesproken had bleek de andere ouders en kids te kennen dus uiteindelijk met een wat grotere groep de middag in de speeltuin doorgebracht. Wat hierbij heel erg meehelpt is dat ook hier in Florida de herfst zijn intrede lijkt te doen, oftewel de temperatuur begint iets te zakken. Nog steeds heerlijk warm, maar je brandt niet meer weg in de speeltuin;). Voor de jongens een fijne ervaring met spelen met andere kinderen, voor Riley trouwens ook want het jongste ventje is 2 en die vonden elkaar ook wel interessant.

Dean heeft een vriendje op school, dikke mik die 2, waar hij al tijden mee wil spelen. Maar door de manier van brengen en halen heb je in principe geen contact met andere ouders. En hij wil zo graag met hem spelen, maar ook dat is niet heel gebruikelijk hier. Ik heb gister aan de juf gevraagd of zij een briefje door mag geven aan de ouders van het ventje, raar misschien maar ik kon even geen andere manier bedenken om in contact te komen😅. Dat mocht ze doen dus vanochtend heb ik een briefje met uitleg en mijn telefoonnummer afgegeven aan de juf. En zowaar, tegen 10 uur kreeg ik een sms’je van de moeder en hebben we in de speeltuin afgesproken volgend weekend. Bij iemand thuis spelen zoals in Nederland is ongebruikelijk, simpelweg omdat je de ouders doorgaans niet kent. De jongens spelen hier wel met het buurmeisje, zowel bij ons als bij haar thuis, maar goed wij als ouders spreken elkaar ook dagelijks dus dat maakt het gewoon makkelijker. Maar wie weet, als de moeder van het ventje en ik elkaar leren kennen dat een keer thuisspelen bij 1 van beide een optie is op de langere termijn. Voor nu is dat al een hele mooie stap voor Dean om ook buiten school met anderen te kunnen spelen:).

Socializing

The past week has been a week of socializing:). As I wrote my last blog, The last couple of weeks people have come up to talk to me or reached out to me on fb. Which is really nice, and with one of them I planned to meet each other at the playground in the park behind the school. They ran a little late, but fortunately there were some other kids in de playground with their mom or dad, so the kids got to play and mommy got to chat a little. The family I was supposed to meet with knew the other parents and kids so we’ve spend most of the afternoon in the park with several people. What really helps is that the weather is getting a little friendlier, autumn is carefully setting in in Florida. Which basically means it’s still warm, but is no longer feels as though you’ll burn alive after spending 5 minutes outside;). The boys had a good time in the playground playing with so many new kids, even Riley seemed to have fun with the 2 yo that came along.

Dean has a friend in school, they have really hit it of, and has been nagging me he wants to play with him outside of school. but because of the way the kids are being dropped of an picked up again, there’s really not a chance for parents te meet each other. He wants to play with his friend so badly but that doesn’t seem te be very common here as well. Yesterday I asked his teacher if I could give her a note to pass on to the parents of the boy. That may sound a little odd but I couldn’t think of any other way to get into contact with them;). The teacher was allowed to do that, so this morning I gave her the note which explained what I wanted to set up and my phone number in case she was up for it. And guess what, around 10 am I got a text from his mom and we’ve made plans to meet in the playground at the park next weekend. Playing at someone’s house isn’t as common as it is in the Netherlands, simply because you don’t know the parents. The boys simpelst with our neighbour, both at our house as at theirs but I talk to her parents almost daily so that’s different, it definitely makes it easier. But who knows what options arise once me and his mom get to know each other a little. For now this is an awesome step for Dean to be able to play with other kids outside of school environment:).

Florida drivers license

Ja hoor, daar gaan we weer. Een tripje DMV. Tim heeft twee weken geleden z’n rijbewijs gehaald in Florida, ik was vandaag aan de beurt voor de road test. Alle benodigde documenten meegenomen, alles tot in de puntjes voorbereid, om vervolgens te horen te krijgen dat ik toch geen rijbewijs kan halen omdat ik geen social security nummer heb. Ik stond echt met m’n mond vol tanden want ik wist zeker dat mij uitgelegd was dat er uitzonderingen zijn in mijn situatie, mits ik een ondersteunende brief heb van de social security administration dat ik het nummer niet heb omdat het momenteel niet mogelijk is een afspraak te maken, en niet omdat ik er geen recht op heb. Bijna in tranen van frustratie ben ik vertrokken en heb ik Tim gebeld. Omdat de social security administration wel afspraken maakt in geval van nood (een baanaanbod bijvoorbeeld, je moet echt een social security nummer hebben om te mogen werken dus als je een baanaanbod hebt liggen wordt het nog belangrijker), gaf tim aan terug te gaan en te vragen of ik zwart op wit kon krijgen dat ik het nummer nodig heb voor een Florida id of drivers license. Ik mocht gelukkig nog terug naar binnen en degene die mij geholpen had zou de vraag bij z’n supervisor neerleggen.

Terwijl ik zat te wachten ben ik gaan zoeken online, ik wist echt zeker dat de brief die ik van de social security administration gehad had, voldoende moest zijn. Dus toen de supervisor mij riep, heb ik haar de officiële government website onder de neus geduwd waarop ze nogmaals is gaan kijken hoe het nou precies zit. En ja hoor, ik had de juiste brief, de juiste gegevens en mag gewoon m’n drivers license halen. Ze verontschuldigde zich nog, want deze situatie kwam zelden voor. En dat snap ik, maar sjongejonge kijk dan meteen goed en zeg niet dat het niet kan zonder je erin te verdiepen. Maar goed, ik mocht kiezen, vandaag alsnog een road test of een nieuwe afspraak maken. Gelukkig kon Tim Dean ophalen (onze strakke planning liep weer eens in de soep, gelukkig zijn we beide redelijk flexibel en niet voor 1 gat te vangen), dus alsnog de road test mogen doen. Met wat op en aanmerkingen geslaagd gelukkig dus voorlopig zijn de DMV vrij;). Althans, terwijl ik dit zit te schrijven weigert het systeem een niet geldig social security nummer dus het is nog even afwachten hoe dat opgelost gaat worden 🤦‍♀️.

Mijn tip voor iedereen die in het proces terecht komt van de diversity lottery, controleer goed of immigrations het proces voor de aanvraag van een social security nummer gestart is. Want het is 1 grote bult ellende wanneer dit niet geregeld is, helemaal wanneer een virus de hele wereld overhoop haalt😅. Op zich is alles op te lossen uiteindelijk zonder maar het is echt heel ingewikkeld, kost veel tijd en levert een hooooop frustratie op.

Voor wie nieuwsgierig is hoe mijn real housewives of Orange County avondje uit is verlopen, deze is helaas niet doorgegaan. Op de basisschool van Jesse is een kind positief getest op Corona, en aangezien vrijwel iedereen uit onze wijk de kids hier op school heeft zitten wilden ze geen risico nemen, de kans dat iemand in contact is geweest met iemand die het kind kent etc… heel logisch natuurlijk, maar ook wel heel jammer, eenzaamheid is soms best hevig aanwezig. Maar een lichtpuntje, ik word momenteel ineens van alle kanten benaderd door mensen vanuit onze wijk die iets met Nederland of Europa hebben, die een keer af willen spreken omdat ze ook graag nieuwe mensen willen ontmoeten. Wie weet wat er allemaal voor leuke contacten en mogelijk ook vriendschappen er gaan ontstaan:).

Alledaagse leven, werk en the real housewives of Orange County

Ik begin zelfs verzoekjes te krijgen van onderwerpen waar anderen benieuwd naar zijn, waaronder het topic werk. Komt ie dan;).

Tim werkt als produce supervisor bij een biologische supermarkt voor groente/fruit en vlees in Orlando (oftewel hij is samen met enkele collega’s verantwoordelijk dat de groente en fruit kant van de winkel er goed bijstaat). Hij is intussen bijna klaar met het inwerktraject (ja na bijna 3 maanden), en zal dan sleutels krijgen zodat hij kan openen of sluiten. Inwerktrajecten duren hier lang, ze willen zeker weten dat je alle ins en outs van je werk weet, en ook alle eventuele risico’s kent en mee om kunt gaan. Liability is zoals bij bijna alles hier echt een ding dus een bedrijf wil zo veel mogelijk risico’s verkleinen, want als ze dat niet doen en het gaat mis, dan hebben ze geheid een rechtszaak in het vooruitzicht. Als iemand gewond raakt op het werk wordt deze door iemand van het bedrijf naar het ziekenhuis gebracht en draait het bedrijf op voor de kosten, mits je de procedures gevolgd hebt en je zelf niets te verwijten valt uiteraard.

Tims rooster is een week van te voren bekend (hij kan deze week het rooster van komende week zien). Hij heeft altijd 2 dagen vrij ingeroosterd, vooralsnog iedere maandag en de tweede dag wisselt. Als hij straks sleutels heeft zal hij de maandag juist wel werken zoals het er nu uitziet dus ik benieuwd hoe de week er dan uit gaat zien:). Qua uren wisselt het enorm, hij heeft dagen dat hij om 5 of zelfs om 4 uur s nachts moet beginnen, of hij werkt wat later op de dag tot uiterlijk 20.00. De openingstijden van de winkel zijn van 10.00-18.00, dus geen late avonden werken. Het is een erg fijne werkgever, als er doorgroeimogelijkheden zijn dan is het zeker een goede optie om te blijven.

Je werkt hier over het algemeen tegen een uurloon, en je krijgt dan ook exact de uren uitbetaald die je gewerkt hebt. Tim krijgt iedere 2 weken betaald, dit kan ook wekelijks zijn. Tim werkt fulltime wat in principe betekend minimaal 33 uur. Over het algemeen wordt hij 36 uur ingepland zodat er wat speling is, werk je boven de 40 uur in een week draai je ‘overtime’ en worden die uren 1,5 keer uitbetaald. Benefits hier is met name de zorgverzekering. Die is hier onbetaalbaar, indien je fulltime werkt kun je via je werkgever een zorgverzekering afsluiten waarbij de werkgever een groot deel van de premie meebetaald. Je eigen bijdrage van de premie wordt vervolgens ingehouden op je salaris. Op dat punt zijn we nog niet, je moet een bepaalde periode voor het bedrijf werken voordat je er gebruik van mag maken, maar we hebben intussen de informatie ontvangen dus zijn nu aan het kijken wat dan het gunstigst is voor ons gezin. Het blijft een duur geintje met hoge eigen bijdrage maar toch wel fijn om dat hier geregeld te hebben straks.

Ik werk op dit moment niet. Los van dat het onze insteek was om de kinderen niet ook nog aan daycare te onderwerpen, is het voor mij haast onmogelijk op dit moment werk te vinden. Door een fout/nalatigheid bij immigrations is voor mij geen Social security number aangevraagd, een absolute must voor een werkgever om je aan te mogen nemen. Door Corona vinden er in principe geen face to face afspraken plaats (nodig voor de aanvraag), tenzij je zwart op wit hebt dat je absoluut een ssn nodig hebt voor een baan, maar geen werkgever die je zonder ssn aanneemt… nou ja jullie snappen vast hoe dit cirkeltje eruit ziet en dat ik in dit geval aan het kortste eind trek. Ik ben voorlopig dus heerlijk een thuisblijf moeder. De kinderen vinden het dikke prima zo, dat is natuurlijk heel wat waard. Vooral voor Jesse helpt het dat ik er veel ben, die lijkt echt een stuk rust te halen uit het bij mama zijn nu opa en oma zijn weggevallen (als mama dan even weg moet is het wel heel lastig voor hem momenteel, een keerzijde in deze situatie maar ook heel logisch).

En wat doet een thuisblijfmoeder om zich nuttig te maken… juist: couponing;). Het is een mooi geldbesparend tijdverdrijf, welke… ach wie hou ik voor de gek. Het is een obsessie, nu al. En ik ben dus echt chagrijnig omdat deze week gewoon GEEN coupons bij de zondagskrant zaten. Kom op zeg, waar heb ik dat abonnement voor dan, je denkt toch niet serieus voor die krant terwijl ik meerdere nieuwsapps op m’n telefoon heb staan.. echt belachelijk;). Hopelijk volgende week een beter vangst.

Zonder gekheid, ik vind het heerlijk zoveel thuis te zijn en de kinderen te helpen bij de dingen die op hun pad komen. Maar mn wereld is wel erg klein. Corona maakt het helaas ook moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Gelukkig heb ik intussen leuk contact met een buurvrouw en natuurlijk met onze lieve vrienden hier, ik kan bellen met Nederland, maar verder is het erg beperkt. Ik ben sinds kort lid van een Facebook pagina voor moeders uit onze wijk. Iemand heeft het initiatief gedaan om komend weekend met wie wil een drankje te gaan doen hier in de buurt. Voor wie mij goed kent, waaaaaay out of my comfort zone. Maar ik heb me opgegeven, het wordt tijd wat meer moeders te leren kennen. Het ergste wat me kan gebeuren is dat de klik er niet is, we’ll cross that bridge when we get there.. voor hetzelfde geld is het hartstikke leuk.. hoop ik ;). Wordt vervolgd…